Helaas Sylvia Witteman: ook bij het eten van vis is een schuldgevoel gepast

Even vooraf: het artikel over eten van Sylvia Witteman in de LINDA. vond ik over het algemeen erg sympathiek en leuk geschreven.

Vlees eten valt vanwege het milieu en het dierenleed steeds meer uit de gratie. ‘Maar ik eet nog wel vis’ hoor je mensen echter vaak zeggen, zonder een moment te denken aan deze dieren die toch echt geen groente zijn. Culinair journalist Sylvia Witteman beschrijft in LINDA. waar het probleem zit: “Je kunt hoog of laag springen, maar de kans dat ik een rog, schol of zeebaars ooit een lief dier ga vinden, is erg klein. Vis kun je eten zonder schuldgevoel.”

Pijn en stress

Maar moet je een dier (of mens) lief vinden om ze geen geweld aan te doen? De vissen wordt in ieder geval geweld aangedaan. Er zijn namelijk geen dodingsmethoden voor vissen. Ze sterven gewoon in het proces. Vissen worden met velen op elkaar gedrukt in enorme netten. Hierbij lopen ze verwondingen, pijn en stress op. Hun kieuwen kunnen klem komen te zitten waardoor ze niet goed kunnen ademen. Vaak zitten ze zo dagen vast voordat de netten uit het water worden gehaald.

Als de visnetten uiteindelijk snel van diep water omhoog worden gehaald, worden de vissen blootgesteld aan drukverschillen. Hierdoor kan hun zwemblaas knappen en kunnen de ingewanden naar buiten geperst worden. De vissen die dit alles overleefd hebben en uit het water zijn gehaald, kunnen nog een poos in leven blijven. Dat betekent dat veel van deze dieren levend verwerkt worden: ze worden bij hun bewustzijn opengesneden en hun ingewanden worden eruit gehaald.

Het zijn net mensen

Kweekvissen hebben het niet veel beter: uit onderzoek van de Universiteit van Göteborg bleek dat ‘drop out’ kweekzalmen ervoor kiezen om niet meer te eten, waardoor ze het loodje leggen. Bioloog Marco Vindas zegt hierover: “Ik wil niet zo ver gaan door te zeggen dat ze zelfmoord plegen, maar deze vissen hebben de grens bereikt van wat ze kunnen verdragen. Omdat ze in deze omgeving blijven, sterven ze uiteindelijk door gebrek aan levenslust.” (bron: AnimalsToday)

Tel bovenop al dit leed het toenemende bewijs dat vissen intelligente en voelende wezens zijn, en je vraagt je af hoe mensen het nog over hun hart kunnen verkrijgen om ze op te eten. Op YouTube vind je filmpjes van vissen die graag geaaid worden door mensen, een vis die net als een hond een stok terugbrengt, vissen die kunstwerken maken om hun partner te verleiden en buurvissen die ruzie maken met elkaar. Zo bezien zijn het net mensen.

De belangrijkste overeenkomst tussen mensen en dieren is in ieder geval dat we kunnen lijden aan pijn en stress. Dat vermijden zowel mensen als dieren (ook vissen!) zoveel mogelijk. Als we weten dat vissen net als wij pijn voelen en vermijden, zouden we daar dan niet rekening mee moeten houden?

En nog even over soja...

Ook schreef Sylvia Witteman het volgende: "Trouwens, ook bij vleesvervangers zit er een addertje onder het gras: ze zijn vaak (deels) van sojabonen gemaakt. Niet alleen is die soja meestal genetische gemodicieerd, de teelt van soja is ook nog eens een ramp voor het klimaat en onze planeet."

Dat is onwaar. Het Voedingscentrum schrijft op haar website dat de soja voor humane voeding (zoals vegaburgers en sojamelk) vrijwel altijd duurzaam geteeld is. De meeste soja die mondiaal geproduceerd wordt, wordt vooral als veevoer gebruikt. En deze soja is slecht voor het milieu: de natuur in Zuid-Amerika wordt vaak verwoest voor sojaplantages. Volgens het WNF krijgt de gemiddelde Europeaan 61 kilo van deze soja per jaar binnen via vlees, zuivel en eieren. Als jij de natuurverwoesting in Zuid-Amerika (en de negatieve effecten daarvan op het klimaat) wil tegengaan, dan kun je dus beter geen dierlijke producten eten, maar beter die vegaburgers en sojamelk. Of ander plantaardig voedsel.

Thu, 24 January